Abstract
Sedimentair oud DNA (sedaDNA) is de afgelopen jaren een van de standaardtoepassingen in het veld van de paleogenomica geworden. Het is gebruikt voor paleo-omgevingsreconstructies, het detecteren van de aanwezigheid van prehistorische soorten in afwezigheid van macro-resten en zelfs voor het onderzoeken van de evolutionaire geschiedenis van enkele soorten. Echter, de toepassing ervan in de archeologie is beperkt gebleven en richt zich voornamelijk op mensen. Dit artikel betoogt dat sedaDNA een aanzienlijk potentieel heeft om belangrijke archeologische vragen te beantwoorden met betrekking tot de oorsprong, leefwijzen en omgevingen van vroegere menselijke populaties. Ons doel is om de integratie van sedaDNA in de standaard werkstromen in de archeologie te vergemakkelijken als een transformerend hulpmiddel en daarmee het volledige potentieel ervan voor het bestuderen van het menselijk verleden te benutten. Uiteindelijk benadrukken we niet alleen de uitdagingen die inherent zijn aan het sedaDNA-veld, maar bieden we ook een onderzoeksagenda voor essentiële verbeteringen die nodig zijn om sedaDNA in de standaard werkstromen van archeologen te implementeren.

Aan de rechterkant zie je een illustratie van SedaDNA-onderzoek in een archeologische context. Gemaakt door: Irene Mena